του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ
Η χώρα συνθλίβεται στις συμπληγάδες μιας πολυσύνθετης νεοταξίτικης πολιτικής που τέσσερα πράγματα μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα ότι τη συνθέτουν:
-Ένα πλέγμα πολιτικών που δρομολογεί την απόλυτη και καθολική κοινωνική εξαθλίωση…
-Αναβίωση και εδραίωση κατοχικών θεσμών και πολιτικών που τσαλακώνουν την εθνική αξιοπρέπεια του λαού της…
-Απόλυτη υποταγή και απόπειρες δορυφοριοποίησης της σε εποχή ραγδαίων και εν πολλοίς καθοριστικών για το μέλλον γεωπολιτικών εξελίξεων με επίκεντρο την ευρύτερη περιοχή…
-Θεσμική και πολιτική ενίσχυση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας τραπεζιτών και οικονομικά ισχυρών, με στόχο τη δραστική αναβάθμιση της απόλυτης κυριαρχίας τους επί πάντων, στα πλαίσια της δρομολογούμενης καπιταλιστικής ανασύνταξης.
ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
1.Η κρίση λοιπόν που και αναπόφευκτη ήταν, και καθόλου Ελληνική δεν είναι, δεν αποτέλεσε παρά μονάχα το πρόσχημα, για τη δρομολόγηση πειραματικών πολιτικών, με πειραματόζωο ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία.
Η κρίση «γέννησε» το μνημόνιο, αλλά το μνημόνιο δεν γέννησε την πολιτική...
Η πολιτική προϋπήρχε…
Οι φορείς που την ασκούν με τρόπο κυρίαρχο έχουν ονοματεπώνυμο…
Ονοματεπώνυμο επίσης έχουν και τα οργανωμένα συμφέροντα που καλείται να υπηρετήσει…
2.Πρόκειται λοιπόν για πολιτική που ασκείται στο όνομα συγκεκριμένων συμφερόντων, και εντελώς συγκεκριμένα είναι και τα συμφέροντα εκείνα τα οποία στη διαχρονική διαδρομή της τσαλαπατά και κουρελιάζει.
Η κρίση ωστόσο γέννησε δύο πράγματα:...
-Μια νέα γενιά δοσίλογων, που πέταξαν την κουκούλα και έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο με τρόπο αδίστακτο και προκλητικό. Και…
-Μια νέα γενιά φαφλατάδων, που έχουν επιδοθεί σ έναν αγώνα δρόμου με στόχο την πολιτική εξαπάτηση μιας κοινωνίας που έχει περιέλθει σε πρωτοφανή αδιέξοδα που είναι συνέπεια μιας πολιτικής εντελώς συγκεκριμένης.
ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Τι μας λένε με δυο λόγια όλοι ετούτοι οι νεόκοποι αλλά και παλαιάς κοπής «σωτήρες» που ψαρεύουν αμετανόητοι στα θολά νερά της πολιτικής μονομέρειας???
Μας λένε: Να αντικαταστήσουμε τους δοσίλογους με κάποιους άλλους ( λες και αυτοί οι άλλοι δεν έχουν πολιτική ταυτότητα και δεν υπηρετούν συγκεκριμένες πολιτικές) και αυτό αρκεί για να βάλουμε τον τόπο σε μια πορεία εθνικής αναγέννησης και ανάτασης.
Δε μας λένε: Τι θα γίνει όμως με τις πολιτικές του δοσιλογισμού???
Αυτές ποιος θα τις ανατρέψει???
Με ποιες πολιτικές θα τις αντικαταστήσει???
Ποιο θα είναι το περιεχόμενο αυτών των πολιτικών???
Πως θα εκφραστούν στην πράξη κοινωνικά αυτές οι νέες πολιτικές (για τις οποίες σκόπιμα επιμένουν να μη λένε κουβέντα)???
Γιατί δε μας το λένε??? Ας ρίξουμε μια ματιά στη συγκρότηση της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου και θα ανακαλύψουμε την απάντηση.
Τι θα διαπιστώσουμε??? Δοσίλογοι, πατριδοκάπηλοι και πατριδοσωτήρες έγιναν όλοι τους ένας άθλιος αχταρμάς στη βάση μιας πολιτικής συμφωνίας.
Ποια είναι αυτή η συμφωνία??? Η απρόσκοπτη εφαρμογή πολιτικής με συγκεκριμένη ταυτότητα, με συγκεκριμένα συμφέροντα τα οποία υπηρετεί, και με μπόλικη επικοινωνιακή μπαρουφολογία για να αποκοιμίζεται η κοινωνία των αμετανόητων αφελών.
-Σε ποιούς έστειλε γραμματάκι ο «αγαπούλας» της επαναδιαπραγμάτευσης??? Στους νταβατζήδες.
-Σε ποιους κατέθεσε τα διαπιστευτήριά του ο «αγαπούλας» του άλλου μείγματος (ίδιων συστατικών)??? Στους νταβατζήδες.
-Τι δεν αμφισβητήθηκε από κανέναν οπαδό της διαφορετικής «τεχνοτροπίας» στη διαχείριση της κρίσης??? Το κύριο. Δηλαδή η συγκεκριμένη ενότητα συμφερόντων την οποία καλείται να υπηρετήσει αυτή και οι επόμενες πολιτικές.
Ρε δεν πάτε στο διάβολο… αγύρτες!!!
Μας λένε: Να διαχειριστούμε «τεχνικά» την κρίση. Να της «την φέρουμε μπαμπέσικα» δηλαδή. Με τα δικά μας μπακάλικα… Με τα δικά μας νομίσματα… Με τις δικές μας (πάντα διαχειριστικές) τσαχπινιές.
Δε μας λένε: Τι θα κάνει το σύστημα και οι μηχανισμοί του όταν αισθανθεί ότι το απειλούν πραγματικά αυτές οι «τσαχπινιές»???
Γιατί δεν αντιδρά όσο δεν το απειλούν???
Πως μπορεί να γιομίσει με τα «δικά» μας νομίσματα μια τρούπια τσέπη όταν παραμένουν αλώβητες οι πολιτικές που διατηρούν τρούπιες τις τσέπες για να μπορούν να χτίζουν ισχυρά θησαυροφυλάκια???
Γιατί δε μας το λένε??? Ο λόγος είναι απλός.
Γιατί ο πραγματικός τους στόχος, δεν είναι η ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής αλλά η ανατροπή και ο εκφυλισμός της ελπίδας μας και των προσδοκιών μας.
Γιατί το πραγματικό ζητούμενο δεν είναι η μετατροπή της κοινωνικής οργής σε ανατρεπτική πάλη αλλά ο εκφυλισμός της σε ανώδυνη και αδιέξοδη αγανάκτηση.
Διότι απλά όλοι τούτοι, όντας κομμάτια του συστήματος, δεν αμφισβητούν την παντοκρατορία του, αλλά διεκδικούν συμπληρωματικό ρόλο στα δικά του τα πλαίσια. Και αυτός ο ρόλος είναι «πολύτιμος» όσο εκτρέπουν ανώδυνα γι αυτό τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Ρε δεν πάτε στο διάβολο… Κοπρίτες!!!
Μας λένε: Όλα τούτα για να λυθούν χρειάζονται μια άλλη εξουσία. Κι αυτό επί της ουσίας είναι σωστό αφού καμία εξουσία από μόνη της δεν είναι δυνατόν να εφαρμόσει πολιτικές που θα ανατρέψουν τον ίδιο της τον εαυτό.
Δε μας λένε όμως: Σ αυτή την πάλη για κοινωνικές ανατροπές υπάρχουν άραγε πρωτεύοντα και δευτερεύοντα???
Υπάρχει άραγε ανάγκη οι νέες μορφές κοινωνικής και εθνικής καταδυνάστευσης, να συνυπολογίζονται από τη μαχόμενη κοινωνία και να μη τις προσπερνά επιδεικτικά???
Υπάρχει άραγε ανάγκη απέναντι στις νέες μορφές επίθεσης, να αντιπαρατίθενται νέες μορφές αποτελεσματικής αντεπίθεσης που θα εμπνέουν την κοινωνία και θα πιστώνουν κεκτημένα στη δράση της???
Υπάρχει άραγε ανάγκη η ίδια η κοινωνία να διαμορφώνει δική της «ατζέντα» στην πολιτική ζωή και όχι να είναι αναγκασμένη να ακολουθεί την ατζέντα που διαμορφώνουν οι δυνάστες της???
Υπάρχει τέλος η ανάγκη αυτή η «ατζέντα» να φωλιάζει σθεναρά στο νου και τις καρδιές των ανθρώπων και να μην παραμένει σεχταριστική στοχοπροσήλωση στα μυαλά αυτόκλητων «ηγετών», που η εναρμόνιση της φιλοδοξίας τους με τη συνειδητοποιημένη ανάγκη της κοινωνίας, εξαντλείται στο ρόλο του να αποτελεί το αποκούμπι της στα δύσκολα και καθημερινά και όχι ο εμπνευστής που θα την καθιστά αδιαμφισβήτητο πρωταγωνιστή των εξελίξεων???
Γιατί δε μας το λένε??? Μήπως γιατί η ανάγκη μαχητικής επικαιροποίησης της πολιτικής σκέψης και κατ επέκταση δράσης, «ξεβολεύει» από συνήθειες δεκαετιών???
Μήπως γιατί έγινε αυτοσκοπός η ανάγκη δικαίωσης συγκεκριμένων πολιτικών προσεγγίσεων, πέρα και ανεξάρτητα από τον πραγματικό παλμό της ίδιας της κοινωνίας???
Μήπως γιατί υποβάθμισαν σε ιδεολόγημα τη ζωντανή ιδεολογική αντιπαράθεση, και αυτό συνιστά εμπόδιο για τη μαχητική σχέση με την κοινωνία η οποία αρνείται πεισματικά να εντάξει σε ιδεοληψίες την εφιαλτική της καθημερινότητα???
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ο Ελληνισμός και ο τόπος μας, διανύει την πιο κρίσιμη καμπή στη μακρόχρονη ιστορία του.
Αυτό που επιφορτίζεται, είναι πρώτα απ όλα και κυρίως, το καθήκον να δώσει νικηφόρα τη μάχη των διαχρονικών του αξιών.
Σ αυτόν τον αγώνα, η ευρύτατη δυνατή κοινωνική συσπείρωση είναι το ζητούμενο.
Και αυτή δε θα προκύψει μονάχα στη βάση της ανάγκης συγκεκριμένων ανατροπών.
Θα προκύψει κυρίως στη βάση της ανάγκης εφαρμογής συγκεκριμένων πολιτικών. Στη βάση της αντιμετώπισης συγκεκριμένων επιθέσεων. Και αυτές οι επιθέσεις δεν είναι μονάχα αμιγώς οικονομικές.
Ο Ελληνισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα πλέγμα Δούρειων ίππων που απειλεί την εθνική του υπόσταση, την εθνική του ταυτότητα, την πολιτισμική του φυσιογνωμία, την ιστορική του δυναμική, το πλέγμα των διαχρονικών αξιών του…
Αυτή λοιπόν την ευρύτατη κοινωνική συμπαράταξη, δε την υπονομεύουν μονάχα οι ορκισμένοι της αρνητές.
Την υπονομεύουν εξ ίσου επικίνδυνα και όλοι εκείνοι οι ενσυνείδητα ή μη αφελείς, που ανέχονται τους Δούρειους ίππους να κάνουν παρέλαση, και αντί να βάλουν φωτιά να τους κάψουν, ασχολούνται με τις δικές τους παρελάσεις αναθέματος απέναντι στους κακούς.
Και ποιο είναι το αποτέλεσμα???
Χέστηκαν οι κακοί για το ανάθεμα στις παρελάσεις. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να αποκαθηλώνουν καθημερινά τις αξίες και την αυτοπεποίθηση ενός λαού, και αποτέλεσμα αυτής της κατάντιας, είναι η πρωτοφανής ανοχή στο ραγιαδισμό που καταστρέφει στο διάβα του τα πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου