Το Ευρώ δεν είναι φετίχ, είναι μια ανοικτή πόρτα.

 Δεν θα πω όλα, όμως τα περισσότερα πράγματα στον κόσμο έχουν δύο όψεις.

Όπως έχω ξαναγράψει, με ένα μαχαίρι μπορείς να κάψεις ψωμί για τον εαυτό σου αλλά και να μοιράσεις στους άλλους, μπορείς όμως και να αυτοκτονήσεις ή και να σκοτώσεις τους άλλους, αυτό είναι και το Ευρώ.

Εμείς οι Έλληνες όταν βλέπομαι μια πόρτα ανοικτή, αντί να το δούμε ως ευκαιρία να μπούμε νομίζουμε ότι την άνοιξε ο ιδιοκτήτης για να μας κυνηγήσει και τρέχουμε να κρυφτούμε.

Το Ευρώ στα χέρια ενός άξιου σοβαρού και έξυπνου λαού είναι ένα εργαλείο με το οποίο μπορεί να ανοίξει πόρτες ευημερίας και ανάπτυξης για την σημερινή γενιά αυτού του λαού, αλλά και να βάλει τις βάσεις για περισσότερη ανάπτυξη και ευημερία για την επόμενη γενιά. Το πρόβλημα μας δεν είναι το Ευρώ, το πρόβλημα μας είναι η έλλειψη προσωπικής και συλλογικής σοβαρότητας και αποτελεσματικότητας σε συνδυασμό με την έλλειψη αγάπης για μια δημιουργική ζωή και αγάπης για την πατρίδα μας και τον τόπο που θα ζήσουν τα παιδιά μας.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πολλές φορές έχουμε ψηφήσει πολιτικούς οι οποίοι μας έταξαν λεφτά, δεν είναι τυχαίο ότι άλλες φορές το διακύβευα των εκλογών ήταν η καθημερινότητα του Πολίτη και όχι το μέλλον του Κράτους, δεν είναι τυχαίο ότι μας αρέσει η συλλογικότητα όχι όμως για να δημιουργήσουμε και να ξεχωρίσουνε μέσα από αυτή, αλλά για να κρύψουμε την μετριότητα μας μέσα στους πολλούς, δεν είναι τυχαίο ότι ως λαός βάζουμε πρώτα το δίκιο και μετά  το συμφέρον, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι εμείς δεν βλέπομαι την συμμετοχή μας στην ευρωπαϊκή Ένωση ως μια ευκαιρία για να αναδείξουμε το ταλέντο μας και τον πολιτισμό μας σε ένα ανοικτό περιβάλλον αλλά το βλέπομαι ως υποχρέωση των άλλων να μας επιλύσουν όλα μας τα προβλήματα, ακόμη και τα εθνικά.

Εμείς σε όλα αναζητούμαι γρήγορες και εφήμερες λύσης: Πχ στο Μακεδονικό, αντί να παραδειγματιστούμε από την μαχητικότητα των Σκοπίων οι οποίοι περισσότερο από 60 χρόνια τώρα προσπαθούν για κάτι που δεν τους ανήκει, ενώ εμείς μετά από 20 χρόνια προσπάθειας είμαστε κουρασμένοι και έτοιμοι για συμβιβασμό.

Στα μάτια του Έλληνα ο ΟΗΕ το διεθνές δικαστήριο της Χάγης, είναι το πρόσχημα για να κρύψουμε την έλλειψη  δύναμης πυγμής και απόφασης προάσπισης των συμφερόντων μας.

Ως λαός δεν έχουμε το θάρρος ούτε τους εχθρούς μας να ξεχωρίζουμε από τους μη εχθρούς μας, ποιό πολλές φορές λέμε τους Τούρκους φίλους, από ότι τους Ιταλούς η τους Ελβετούς. Ποτέ δεν λέμε οι φίλοι μας οι Ιταλοί, λέμε όμως συχνά οι φίλοι μας οι Τούρκοι.

Αλλά ας επιστρέψω στο Ευρώ: Ασφαλώς και δεν είναι φετίχ το Ευρώ, όπως δεν είναι φετίχ ούτε η δραχμή, ούτε η ανάπτυξη, ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε η ΕΕ, ούτε η θρησκεία, ούτε το κόμμα, ούτε ο πολιτισμός, ούτε η Αφρική, ούτε η ύπαρξη του Κράτους είναι φετίχ εξ άλλου και επί τουρκοκρατίας ζούσαμε, φετίχ μπορούμε να πούμε δεν είναι  τίποτα, ούτε ακόμη και αυτή η ίδια μας η ζωή θα μπορούσαν πολλοί να πουν ότι δεν είναι φετίχ, μην μας διαφεύγει ότι πολλοί δεν βλέπουν ως φετίχ ούτε την ζωή και για αυτό δυστυχώς επιλέγουν την αυτοκτονία.

Οι εκλογές σε λίγες ώρες θα είναι παρελθόν, όμως το δίλημμα θα εξακολουθήσει να παραμένει το ίδιο για όσους έχουν αποφασίσει να υπάρχουν, το ίδιο όπως ήταν και πριν 1000 χρόνια όπως θα είναι και μετά από 1000 χρόνια: Είμαστε άξιοι ως λαός να δημιουργήσουμε πλούτο ανάπτυξη χρήμα πολιτισμό δημιουργία για τον εαυτό μας αλλά και για άλλους, αν δεν μπορέσουμε απλά θα συνεχίσουμε να αναζητούμαι φταίχτες και προστάτες μέχρι να εξαφανιστούμε όπως και τόσοι άλλοι λαοί έχουν εξαφανιστεί από την γη. 

Ο κτηνοτρόφος από την Κρήτη.